Czerwona pelargonia strefowa

Pelargonia strefowa jest najbardziej znana ze swojej przestrzeni i jest wieloletnim ziołem, które może osiągnąć 2 metry wysokości. Liście są przeciwne, aksamitne, palminervie i głęboko klapowane, pośrodku których znajduje się ciemniejszy obszar, stąd nazwa strefowa. Jest to plama w kształcie podkowy, o mniej lub bardziej intensywnym brązowym kolorze. Zmienna jest również barwa liści: zielona, srebrzysta, złota, brązowa i wielobarwna. Istnieją odmiany o ograniczonym rozwoju i zmiennych cechach. Kwiaty są proste, pełne i półpełne; w kolorach od bieli po różne odcienie różu, łososia i czerwieni.

Narażenie

Przez cały okres uprawy rośliny muszą być trzymane w jasnym i niezbyt wilgotnym środowisku, bardzo dobrze znoszą również pełne słońce, szczególnie na obszarach o klimacie suchym i wietrznym. Aby promować zwarty i dobrze ukształtowany wzrost, nie zacienia jesienią i zimą. Od marca, w bardzo upalne dni, konieczne będzie cieniowanie, aby uniknąć więdnięcia liści, a co za tym idzie, przebarwień lub przesuszenia. W dzisiejszych czasach cieniowanie nie powinno być ciągłe, ale ograniczone do najgorętszych godzin. Cieniowanie dodatkowo opóźnia kwitnienie.

Rozkwit

Rozpoczyna kwitnienie około marca do około końca października

Nawadnianie

Wskazane jest, aby zacząć od gleby, która jest tylko słabo nawożona, a następnie podążać za wzrostem rośliny, zwiększając nawożenie. Nawożenie zostaje zatrzymane przed rozpoczęciem kwitnienia. Podczas uprawy stosuje się zbilansowane nawozy N:P:K, od lutego przechodzimy na nawozy z wyższym P i K. Odpowiednie może być również nawożenie 10 g nawozu złożonego na dekalitr wody wiosną i latem.

Temperatura

Jest to gatunek bardzo dobrze tolerujący niskie temperatury, w przeciwieństwie do innych pelargonii, na tyle, że może przetrwać nawet w niskich temperaturach. Lepiej nie schodzić poniżej 0 stopni.

Uprawiana w 14 cm doniczce - czerwony kwiat